بسته به جنس، سختي, ابعاد و شكل نمونه ممكن است از روشهای متفاوتی جهت برش استفاده گردد.از جمله موارد حائز اهیمت در این مرحله از آماده سازی، به حداقل رساندن تغييرات ساختاری در حین برش می باشد. در زیر به معرفی برخی روش های متداول در برش نمونه ها می پردازیم:
- اره دستي: براي نمونههاي كوچك، با سختي پايين همچون Al و Cu، ورقهاي نازك و …
- اره لنگ: براي نمونههاي بزرگ، عمدتاً فولادي و چدني (پايه آهن) و با سختي متوسط (تا حدود HV350). (تذكر: بايد امكان بستن نمونه به گيره اره لنگ وجود داشته باشد.)
- اره نواري: همان كاربرد اره لنگ را دارد، لكن براي نمونههاي كمي سختتر. ضمن اينكه سرعت برشكاري در اينجا بيشتر است. (تذكر: بايد امكان بستن نمونه به گيره اره نواري وجود داشته باشد.)
- كاتر: در دو نوع آزمايشگاهي (براي نمونههاي كوچك) و كارگاهي (براي نمونههاي بزرگ) جهت برش نمونههاي با سختي بالا، در صورتي که امكان بستن آن به گيره كاتر باشد، بكار ميرود.
- هوا برش و برش پلاسما: جهت تهيه نمونههاي كوچك از نمونههاي بسيار بزرگ يا ضخيم كه حمل و نقل آنها مشكل بوده يا امكان استفاده از روشهاي فوق در آنها وجود ندارد بكار ميرود. اثرات حرارتي برش در اينجا اجتناب ناپذير بوده و نمونه آزمايش بايد تا حد لازم دور از محل برش تهيه شود.
- واير كات: براي برش دقيق يا برش نمونههاي خيلي سخت يا با اشكال پيچيده. اثرات حرارتي در اين روش حداقل است و بعضاً باعث ايجاد يك لايه سفيد رنگ recast در حد يكي دو ميكرون مي شود.
- واترجت: توسط جت مخلوطي از آب و مواد ساينده براي نمونه هاي مختلف تا ضخامت حدود ۵۰ ميليمتر بكار مي رود.در اين روش با توجه به حضور آب، اثرات حرارتي نداريم.
- قيچي: براي برش سيم، مفتول يا ورق
تذكر۱- در هر يك از روشهاي فوق صافي سطح برش، سرعت برش و اثرات حرارتي يا تغيير فرم ناشي از برش متفاوت است. لذا بسته به روش مورد استفاده, ميزان سنگ زدن پس از برش جهت رفع اثرات حرارتي يا تغيير فرم و حصول صافي سطح مطلوب, متفاوت خواهد بود.
تذكر۲- تميز كردن نمونه پس از برش از روغن، آب صابون و … جهت چسبندگي خوب نمونه به مانت بالاخص هنگام مانت سرد, ضروري است.
